Randall Bramblett heeft al veel betekend voor de muziek. Hij musiceerde met, en voor, kopstukken als Steve Winwood, the Allman Brothers, Bonnie Raitt en Levon Helm, terwijl hij onder eigen naam evenmin onverdienstelijk genoemd mag worden. Hij is een veelzijdig muzikant. Hij is toetsenist, gitarist en bespeelt de tenorsax, zingt en schrijft daarnaast zijn eigen…

Jaroso is het laatste dorpje in zuidelijk Colorado, tegen de grens van New Mexico. Mark Dudrow, eigenaar van het op de hoes afgebeelde kerkje, had Darrell al vaker uitgenodigd om langs te komen. Na jaren was de tijd rijp om het idee te realiseren en werd een klein publiek bij elkaar geharkt uit Taos en…

De Nederlanders Eggersman en Borger maakten in 2018 erg veel indruk met het album Unifony. Ze vonden elkaar in hun voorliefde voor Talk Talk, maar in de door hun verstilde soundscapes gedreven muziek is deze invloed nauwelijks hoorbaar. Dat geldt wel voor het artwork, want James Marsch was ook verantwoordelijk voor de hoezen van Talk…

Parsons gaat al een tijdje mee in de muziekwereld, en hij steekt op zijn nieuwste, At Mercy’s Edge, energiek van wal. Bij eerste beluistering kwam het mij een beetje aanvliegen, en was ik naarstig op zoek naar een rustmomentje. Wanneer je vaker afspeelt blijkt (realiseer ik me nu) dat ik een ouwe zeur ben. Joseph…

Rootsmuziek afkomstig uit Canada moet je nooit terzijde leggen, vind ik. Dat geldt voor mij eveneens voor traditioneel gekleurde muziek uit Scandinavië. Het zal indirect iets te maken hebben met overeenkomsten in hun landschap, de uitgestrekte natuur, en de daarbij behorende grote afstanden. Wellicht speelt de volksaard mee, en wellicht opborrelende gevoelens van melancholie tijdens…

Voor 5 februari 2018 had ik geen idee wie of wat The Dead Tongues was. Ik was primair geïnteresseerd in het hoofdprogramma dat op die maandagavond de Vondelkerk aandeed, Mandolin Orange. Al snel bleek Dead Tongues de artiestennaam te zijn van Ryan Gustafson, tot mijn verbazing een soloartiest. Zijn optreden was weinig afwisselend. Hij speelde…

Met het uitbrengen van Hoosier National heeft Otis Gibbs de teller op negen albums gezet. Ik volg hem nagenoeg vanaf het begin van zijn artiestenbestaan en heb serieus nog niet genoeg van deze Amerikaan uit Indiana, zijn verhalen en zijn muziek. Ik durf te bekennen dat ik niet alles begrijp wat hij bezingt, maar zijn…

Bettye Lavette is een levende legende. Haar carrière omvat vijf decennia en met Let Me Down Easy uit 1965 schreef ze soulgeschiedenis. Blackbirds is haar tweede album op het befaamde jazzlabel Verve en dit is wederom geproduceerd door Steve Jordan. Blackbirds is een regelrechte verwijzing en een hommage aan de Afro-Amerikaanse zangeressen die actief waren…

Via muziekvriend Theo Volk werd mijn aandacht gevestigd op Ellen Shae, Zeeuws meisje. Theo was euforisch wat betreft de muziek die je terugvindt op Caged Bird. Hij vroeg zich zelfs af of dit mogelijk de plaat was van 2020? Mijn inschatting was, zonder dan ook maar überhaupt iets te hebben gehoord, dat hij zich wellicht…

Muziek blijft zich voortdurend ontwikkelen. Wanneer je de klanken van het John Santos Sextet beluistert dan zijn die ontstaan uit een enorme voorgeschiedenis. Zoals dat wellicht voor ieder genre geldt, echter bij Art of the Descarga komt muziek hoorbaar uit werkelijk allerlei windrichtingen. De basis is overduidelijk gegrond in Afrika. Het ritme spat dan ook…

Jim White is de artiestennaam van de Amerikaan Michael Davis Pratt. Multi-getalenteerd volgens eigen zeggen, maar ik ken hem primair van zijn muziek. Hij heeft het begrip americana, wat mij betreft, verder uit zijn voegen weten te rekken. Het liefst op veilige afstand van conventionele muziek. Desnoods vergroot hij zijn zeggingskracht met allerlei toeters en…

Savoy Brown is één van die Britse Bands die rond 1965 de blues ontdekte en nieuw leven inblies. Evenals The Pretty Things, waarover ik onlangs nog schreef, bleven ze onder mijn radar. Wat Savoy Brown onderscheidt van die vele andere Britse bands is dat ze nog steeds actief zijn. Sterker, hun uitvoerende stijl is sindsdien…

Sommige cd’s die ik beluister pakken meteen, andere niet. Zo verging het ook deze van Kris Delmhorst. Ik ervoer Long Day in the Milky Way in eerste instantie als vlak en weinig gevarieerd. En wanneer andere albums dan links en rechts voorbijkomen dan dreigen dit soort plaatjes naar de achtergrond te zakken. Niet altijd terecht….

Karakter. Dat is hetgeen Mary Chapin Carpenter kenmerkt. Ze heeft een stem waarin, behalve nostalgie, ook de schoonheid van het verstrijken van jaren is te horen. Ook in haar manier van liedjes en teksten schrijven is weemoed nooit ver weg. Na herinterpretaties van haar eigen werk op Sometimes Just The Sky komt ze , na…

Dat Stephen Simmons afkomstig was uit een strenggelovig nest kwamen we al te weten bij zijn eerste albums. Hij leek toen vooral bevrijd van die religieuze druk, althans dat was toen mijn indruk. Wanneer ik echter Last Call erbij pak dan blijkt dat reuze mee te vallen. Stephen bedankt op zijn debuut in de eerste…